مخمر آب‏جو چیست و چرا ارزشمند است

مخمر آب‏جو چیست و چرا ارزشمند است

مخمر آب‏جو، نوعى قارچ تک‏ سلولى است که مى‏ تواند مواد قندى و هیدرات‏هاى کربن را تخمیر کند و در جریان تخمیر نشاسته حاصل مى ‏شود.
مخمر آب‏جو یک منبع غنى و غلیظ از پروتئین درجه ۱ و انواع ویتامین‏هاى‏B است. علاوه بر این، منبع خوبى براى مواد معدنى، آهن و فسفر است. از نظر ارزش غذایى آن‏چنان قوى است که اغلب به عنوان مکمل رژیم‏هاى غذایى توصیه مى‏ شود.

ارزش غذایی مخمر آب جوترکیبات شیمیایى مخمر آب‏جو:
مخمر آبجو داراى موادى به شرح زیر است:
۱- مواد معدنى ۲- گلوسیدها ۳- لیپیدها ۴- نوکلئوآلبومین‏ها ۵- پروتیدها ۶- گلوتانیون ۷- ویتامین‏ها ۸- دیاستازها.

خواص درمانى مخمر آب‏جو:
مخمر آبجو در مصارف داخلى جهت رفع برخى عوارض جلدى مانند کورک، مخصوصا در مبتلایان به بیمارى قند، رفع جوشهاى صورت، گل مژه و غیره مورد استفاده قرار مى‏ گیرد ولى نتایج حاصل از آن غیر ثابت است. مصرف مخمر آبجو موجب جلوگیرى از تخمیرات عفونى دستگاه هضم مى ‏شود، از این جهت مى ‏توان از آن براى رفع مسمومیت‏هاى خود بخود ناشى از عمل میکروبها در روده، سوء هضم‏ها و ورم روده اطفال و غیره استفاده به‏ عمل آورد.

در مورد خاصیت اخیر مخمر آبجو چنین اظهار نظر مى‏ شود که این مخمر بر اثر انرژى زیادى که دارد، میکروبهاى روده را به روش فاگوسیتوز از بین مى ‏برد یا ترشح مواد، موجبات مرگ آنها را فراهم مى‏سازد یا مواد مترشحه آن، اثر سموم میکروبى را زایل مى ‏نماید که مجموعا موجب به ‏وجود آمدن اثر مفید مخمر در دستگاه هضم مى‏ شود.
مخمر آبجو در موارد گریپ، حصبه، ذات الریه، بیمارى قند (همراه با لولز و منگنز)، سل، سرطان، آبله، کم خونى، عوارض ناشى از فقدان ویتامینهاى‏B و غیره مورد استفاده قرار مى ‏گیرد.
به ‏صورت تنقیه در گاستروآنتریت حاد اطفال و همچنین در ورم روده همراه با ترشحات مخاطى بکار م ى‏رود.

از مخمر آبجو به ‏عنوان پیشگیرى از بروز نرمى استخوان (لوورهایى که تحت اثر اشعه ماوراء بنفش قرار گرفته) مى ‏توان استفاده به ‏عمل آورد مخمر آبجو با دارا بودن ویتامین‏هاى مختلف، دیاستازها، مواد پروتیدى، املاح معدنى و غیره در ردیف یک غذاى کامل و بسیار مفید قرار دارد.

مقدار مصرف مخمر آبجو:
به همراه غذا یک تا دو عدد قرص مصرف شود
می توان تا روزی ۶ عدد قرص در روز مصرف شود

منبع:
– میر حیدر، حسین، غذا درمانى، ۴جلد، دفتر نشر فرهنگ اسلامى – تهران، چاپ: چهارم، ۱۳۸۶ ه.ش.
– نورانى، مصطفى، دائره المعارف بزرگ طب اسلامى (نورانى)، ۱۲جلد، ارمغان یوسف – قم، چاپ: اول، ۱۳۸۴ ه.ش.
– گیاهان دارویى، دکتر على زرگرى، ج ۳، ص ۴۲۷٫
– معارف گیاهى، ج ۴، ص ۲۴۴٫



مطالب مرتبط